Slobodan Milošević

Prečice:
Kratke izjave
Kosovo Polje Address, Vivovdan 1989
Deset godina Slobodana Miloševića u deset slika
Ne napadaju Srbiju zbog Miloševića, nego napadaju Miloševića zbog Srbije

***

Kratke izjave

• Nasa zemlja je najdemokratskija zemlja na svetu. (Politika, 16. jun 1999.)

• Kada je pocelo bombardovanje pojavile su se izbeglice, naravno kao rezultat bombardovanja, i to svi znaju... Svi beze zbog bombardovanja - Srbi, Turci, Romi, muslimani. Naravno, broj Albanaca je najveci. Svi beze. Ptice beze, divljac bezi. (Maj 1999.)

• Dragi gradani, smatram da je Narodna skupstina Srbije veoma ispravno postupila kada je donela odluku da ne prihvati prisustvo stranih trupa na nasoj teritoriji. (April 1999.)

• Cetrnaesti i poslednji tajni susret Hrvoja Sarinica sa Slobodanom Milosevicem odrzan je 10. marta 1998. godine... Jedna od tema razgovora bila je Kosovo gde je u to vreme pocelo kljucati: Vi Hrvati morate imati, i imate, interesa da budete u dobrim odnosima s medunarodnom zajednicom. Sto se mene tice, meni je svejedno... Ionako me vise nicim ne mogu kazniti. (BK TV, mart 1999.)

• Nemam nista posebno za cim bih zalio i savest mi je mirna. (Blic, 5. mart 1999.)

• Ove godine nasa zemlja imace dvostruko vecu stopu rasta od najvecih stopa rasta u Evropi. Spoljni faktori, u saradnji sa sa unutrasnjim, pokusali su da sruse ovaj rezim, ali u tome nisu uspeli zato sto je ovaj rezim narodni rezim, i ne moze se menjati spolja vec iskljucivo voljom gradana ove zemlje. (Decembar 1998.)

• Volim i ja vas! (Blic, 23. maj 1997.)

• Mi ne mozemo biti blokirani. Mozda za 1000 godina embargo moze imati neki efekat. Ali, za nekoliko godina? To je nista! (RTS 1, 26. decembar 1996.)

• �e�elja cenim zato �to je dosledan u svojim politickim uverenjima i zato �to sam ubecen da se on i njegova stranka ne finansiraju iz inostranstva. (Tanjug, Beograd , 22. mart 1992.)

• O sudbini Jugoslavije imaju pravo da odlucuju samo narodi te Jugoslavije, jer Jugoslaviju nisu stvorile republike nego narodi (�) �to se tice srpskog naroda, on celi da civi u jednoj drzavi. Zato je svaka podela na vi�e drzava, koja bi odvojila delove srpskog naroda koji cive u okviru vi�e suverenih drzava, po na�em mi�ljenju neprihvatljiva, odnosno - da budem precizniji � na to ne moce ni da se pomi�lja. /prevod s engleskog/ ( Danas, 15. januara 1991)

• Oni koji ovde, u Jugoslaviji, podrzavaju teror na Kosovu zadaju udarac i Srbiji i Jugoslaviji (�) Srbi i Crnogorci na Kosovu nisu ovih dana bili sami u svojim te�kocama. /�/ Svaka kuca u Srbiji je uz njih. I svaka kuca u Srbiji je spremna da sutra krene za Kosovo (�). Jer oni znaju (�albanski �ovinisti') i ubuduce trebaju da znaju, da nikada ni jedan pedalj zemlje Srbije nece niti dobiti niti osvojiti. A pogotovo nece dobiti niti osvojiti Kosovo i Metohiju. ( Politika, 6. februar 1990.)

• Govor na Gazimestanu povodom 600 godina od Kosovskog boja: Sest vekova kasnije opet smo u bitkama, i pred bitkama. One nisu oruzane mada ni takve jos nisu iskljucene. (Jun 1989.)

• Modernu Srbiju zamisljam sa 10.000 dolara po glavi stanovnika. (Politika, 29. jun 1989.)

• Kosovska legenda je ujedinila ceo srpski narod rasut sirom Jugoslavije (&) Ona i danas ima znacajnu ulogu u odnosu na polozaj srpskog naroda na Kosovu, ali i u celoj Jugoslaviji (&) �est vekova kasnije, danas, opet smo u bitkama i pred bitkama. One nisu oruzane, mada i takve jo� nisu iskljucene. ( Politika, 29. jun 1989).

• I zato, prvo sto zelim da vam kazem drugovi, jeste da vi treba da ostanete ovde. Ovo je vasa zemlja, ovo su vase kuce, vase njive i baste, vase uspomene. Necete valjda napustiti svoju zemlju, jer se u njoj tesko zivi, jer su vas pritisli nepravda i ponizenje. (Decembar 1988.)

• Mangupi iz nasih redova treba, dakle, da odu i zato sto su nas brukali. (Jul 1988. godine)

• Ne moze se od stampe ocekivati da bude objektivnija od centralnih komiteta, skupstina i vlada. Ako bi to mogla, ako bi to bila, pripala bi joj velika zasluga za odbranu Jugoslavije, socijalizma i ljudskog dostojanstva. (Jul 1988. godine)

• Ja radim svoj posao kao i ostali drugovi u rukovodstvu Srbije, najbolje sto mogu, javno i uz drugarsko postovanje ljudi sa kojima se na tom poslu nalazim. (Decembar 1988. godine)

• Ja licno smatram da u sadasnjoj situaciji u Jugoslaviji sa nacionalnim konfrotacijama koje je stvorio sistem, postojanje vise partija ne bi nista sredilo, naprotiv, dovelo bi do novih konfrotacija i jacalo bi elemente koji zele da uniste Jugoslaviju. (Decembar 1988. godine)

• Ja sam komunista po ubedenju i postao sam komunista kad mi je bilo 17 godina. (Jul 1989. godine)

• Sam za sebe u politickom smislu ne zelim nista, a narocito ne da se u vezi sa mojom licnoscu pravi novi kult, koji je nespojiv sa mojim shvatanjem savremenog socijalistickog, demokratskog drustva. (Jul 1989. godine)

• Ne zelim da zamenim Tita. (Oktobar 1989. godine)

• Ostaje mali broj fanatika koji jos uvek odnekud sanjaju o promeni granica, o tome da odvoji Kosovo od Jugoslavije i pripoji ga Albaniji. Njihova zelja da uzmu Kosovo nikada nece biti ostvarena. Boreci se za takav cilj oni jedino mogu sami sebe da uvedu u tragicne ishode, sto se uostalom i dogada. Jer nikada Srbija nece dati Kosovo i nema te sile koja to mode uciniti, jer Kosovo je srce Srbije. (Novembar 1989. godine)

• Mi ne mislimo da ce se Jugoslavija raspasti. Ne mislim da ce Slovenija napustiti Jugoslaviju, iako ima secesionista. Ali, cak i da do toga dode, Srbija nece biti najmanja zemlja u Evropi. (Novembar 1989.)

• Na Kosovu smo za ovih nekoliko godina uradili mnogo. To nije vise oblast van Srbije u kojoj je srpski narod izlozen diskriminaciji. (Januar 1990.)

• Ako me za utisak pitate, mislim da Makedonci ne zele, niti imaju interes da se sa nama razidu. (Decembar 1991.)

• Mi se nadamo da necemo morati nikakve ratove vise da vodimo na ovim prostorima, jer je ovde bilo dosta ratovanja i gladovanja. (Decembar 1991.)

• Konacno, mi ne mozemo da se konfrotiramo sa citavim svetom. (Maj 1992. godine)

• S druge strane, sankcije su nam mnogo naskodile na ekonomskoj strani, ali ne u meri u kojoj se ocekivalo. U nasoj zemlji zivot se normalno odvija. Kako? Ispitujemo� (Jun 1992. godine)

• Svi svetski diplomati znaju da sam se, kad je rec o ratu na podrucju Jugoslavije, zalagao za mirno resenje sukoba izmedu onih koji su bili u sukobu. (Jun 1996. godine)

• Iz dogadaja koji su pratili raspad Jugoslavije i rat na delu njene nekadasnje teritorije, izvukao sam mnoge pouke. (Jun 1996. godine)

• I nece doci do internacionalizacije teme - Kosovo. (Jun 1996. godine)

• Naravno da se tesko zivi, sankcije su nam i uvedene da bismo tesko ziveli, ali mi smo pokazali da mozemo da se odupremo tome i da mozemo da zivimo i da gradimo svoju zemlju sve bolje i bolje. (Decembar 1996.)

• Ja sam jednostavno protiv rata. Tamo gde se ja pitam, gde moj glas odlucuje, rata nece biti. (Februar 1997. godine)

• Dogovori koje smo postigli otklanjaju opasnost vojne intervencije protiv nace zemlje. (Oktobar 1998. godine)

• Nemam nista posebno za cim bih zalio i savest mi je mirna. (Decembar 1998. godine)

• Izlaskom pred UN mi nismo branili samo svoju zemlju, vec smo ponovo na svetsku scenu vratili UN, koje 80 dana, od pre pocetka ove agresije nisu funkcionisale. To je nas doprinos zalaganjima citavog slobodoljubivog sveta. (Jun 1999.)

* * *

Kosovo Polje Address, Vivovdan 1989

http://www.ocf.berkeley.edu

Speech by Slobodan Milosevic, delivered to 1 million people at  the central celebration marking the 600th anniversary of the Battle of Kosovo, held at Gazimestan on 15/28 June, 1989

By the force of social circumstances this great 600th anniversary of the Battle of Kosovo is taking place in a year in which Serbia, after many years, after many decades, has regained its state, national, and spiritual integrity.  Therefore, it is not difficult for us to answer today the old question: how are we going to face Milos [Milos Obilic, legendary hero of the Battle of Kosovo].  Through the play of history and life, it seems as if Serbia has, precisely in this year, in 1989, regained its state and its dignity and thus has celebrated an event of the distant past which has a great historical and symbolic significance for its future.

Serbian Character -- Liberational

Today, it is difficult to say what is the historical truth about the Battle of Kosovo and what is legend.  Today this is no longer important.  Oppressed by pain and filled with hope, the people used to remember and to forget, as, after all, all people in the world do, and it was ashamed of treachery and glorified heroism. Therefore it is difficult to say today whether the Battle of Kosovo was a defeat or a victory for the Serbian people, whether thanks to it we fell into slavery or we survived in this slavery.  The answers to those questions will be constantly sought by science and the people.  What has been certain through all the centuries until our time today is that disharmony struck Kosovo 600 years ago?  If we lost the battle, then this was not only the result of social superiority and the armed advantage of the Ottoman Empire but also of the tragic disunity in the leadership of the Serbian state at that time. In that distant 1389, the Ottoman Empire was not only stronger than that of the Serbs but it was also more fortunate than the Serbian kingdom.

The lack of unity and betrayal in Kosovo will continue to follow the Serbian people like an evil fate through the whole of its history. Even in the last war, this lack of unity and betrayal led the Serbian people and Serbia into agony, the consequences of which in the historical and moral sense exceeded fascist aggression.

Even later, when a socialist Yugoslavia was set up, in this new state the Serbian leadership remained divided, prone to compromise to the detriment of its own people. The concessions that many Serbian leaders made at the expense of their people could not be accepted historically and ethically by any nation in the world, especially because the Serbs have never in the whole of their history conquered and exploited others. Their national and historical being has been liberational throughout the whole of history and through two world wars, as it is today. They liberated themselves and when they could they also helped others to liberate themselves. The fact that in this region they are a major nation is not a Serbian sin or shame; this is an advantage which they have not used against others, but I must say that here, in this big, legendary field of Kosovo, the Serbs have not used the advantage of being great for their own benefit either.

Thanks to their leaders and politicians and their vassal mentality they felt guilty before themselves and others. This situation lasted for decades, it lasted for years and here we are now at the field of Kosovo to say that this is no longer the case.

Unity Will Make Prosperity Possible

Disunity among Serb officials made Serbia lag behind and their inferiority humiliated Serbia. Therefore, no place in Serbia is better suited for saying this than the field of Kosovo and no place in Serbia is better suited than the field of Kosovo for saying that unity in Serbia will bring prosperity to the Serbian people in Serbia and each one of its citizens, irrespective of his national or religious affiliation.

Serbia of today is united and equal to other republics and prepared to do everything to improve its financial and social position and that of all its citizens. If there is unity, cooperation, and seriousness, it will succeed in doing so. This is why the optimism that is now present in Serbia to a considerable extent regarding the future days is realistic, also because it is based on freedom, which makes it possible for all people to express their positive, creative and humane abilities aimed at furthering social and personal life.

Serbia has never had only Serbs living in it. Today, more than in the past, members of other peoples and nationalities also live in it. This is not a disadvantage for Serbia. I am truly convinced that it is its advantage. National composition of almost all countries in the world today, particularly developed ones, has also been changing in this direction. Citizens of different nationalities, religions, and races have been living together more and more frequently and more and more successfully.

Socialism in particular, being a progressive and just democratic society, should not allow people to be divided in the national and religious respect. The only differences one can and should allow in socialism are between hard working people and idlers and between honest people and dishonest people. Therefore, all people in Serbia who live from their own work, honestly, respecting other people and other nations, are in their own republic.

Dramatic National Divisions

After all, our entire country should be set up on the basis of such principles. Yugoslavia is a multinational community and it can survive only under the conditions of full equality for all nations that live in it.

The crisis that hit Yugoslavia has brought about national divisions, but also social, cultural, religious and many other less important ones. Among all these divisions, nationalist ones have shown themselves to be the most dramatic. Resolving them will make it easier to remove other divisions and mitigate the consequences they have created.

For as long as multinational communities have existed, their weak point has always been the relations between different nations. The threat is that the question of one nation being endangered by the others can be posed one day -- and this can then start a wave of suspicions, accusations, and intolerance, a wave that invariably grows and is difficult to stop.  This threat has been hanging like a sword over our heads all the time. Internal and external enemies of multi-national communities are aware of this and therefore they organize their activity against multinational societies mostly by fomenting national conflicts. At this moment, we in Yugoslavia are behaving as if we have never had such an experience and as if in our recent and distant past we have never experienced the worst tragedy of national conflicts that a society can experience and still survive.

Equal and harmonious relations among Yugoslav peoples are a necessary condition for the existence of Yugoslavia and for it to find its way out of the crisis and, in particular, they are a necessary condition for its economic and social prosperity. In this respect Yugoslavia does not stand out from the social milieu of the contemporary, particularly the developed, world. This world is more and more marked by national tolerance, national cooperation, and even national equality. The modern economic and technological, as well as political and cultural development, has guided various peoples toward each other, has made them interdependent and increasingly has made them equal as well [medjusobno ravnopravni]. Equal and united people can above all become a part of the civilization toward which mankind is moving. If we cannot be at the head of the column leading to such a civilization, there is certainly no need for us to be at is tail.

At the time when this famous historical battle was fought in Kosovo, the people were looking at the stars, expecting aid from them. Now, 6 centuries later, they are looking at the stars again, waiting to conquer them. On the first occasion, they could allow themselves to be disunited and to have hatred and treason because they lived in smaller, weakly interlinked worlds. Now, as people on this planet, they cannot conquer even their own planet if they are not united, let alone other planets, unless they live in mutual harmony and solidarity.

Therefore, words devoted to unity, solidarity, and cooperation among people have no greater significance anywhere on the soil of our motherland than they have here in the field of Kosovo, which is a symbol of disunity and treason.

In the memory of the Serbian people, this disunity was decisive in causing the loss of the battle and in bringing about the fate which Serbia suffered for a full 6 centuries.

Even if it were not so, from a historical point of view, it remains certain that the people regarded disunity as its greatest disaster. Therefore it is the obligation of the people to remove disunity, so that they may protect themselves from defeats, failures, and stagnation in the future.

Unity brings Back Dignity

This year, the Serbian people became aware of the necessity of their mutual harmony as the indispensable condition for their present life and further development.

I am convinced that this awareness of harmony and unity will make it possible for Serbia not only to function as a state but to function as a successful state. Therefore I think that it makes sense to say this here in Kosovo, where that disunity once upon a time tragically pushed back Serbia for centuries and endangered it, and where renewed unity may advance it and may return dignity to it. Such an awareness about mutual relations constitutes an elementary necessity for Yugoslavia, too, for its fate is in the joined hands of all its peoples.

The Kosovo heroism has been inspiring our creativity for 6 centuries, and has been feeding our pride and does not allow us to forget that at one time we were an army great, brave, and proud, one of the few that remained undefeated when losing.

Six centuries later, now,  we are being again engaged in battles and are facing battles. They are not armed battles, although such things cannot be excluded yet. However, regardless of what kind of battles they are, they cannot be won without resolve, bravery, and sacrifice, without the noble qualities that were present here in the field of Kosovo in the days past. Our chief battle now concerns implementing the economic, political, cultural, and general social prosperity, finding a quicker and more successful approach to a civilization in which people will live in the 21st century. For this battle, we certainly need heroism, of course of a somewhat different kind, but that courage without which nothing serious and great can be achieved remains unchanged and remains urgently necessary.

Six centuries ago, Serbia heroically defended itself in the field of Kosovo, but it also defended Europe. Serbia was at that time the bastion that defended the European culture, religion, and European society in general. Therefore today it appears not only unjust but even unhistorical and completely absurd to talk about Serbia's belonging to Europe. Serbia has been a part of Europe incessantly, now just as much as it was in the past, of course, in its own way, but in a way that in the historical sense never deprived it of dignity. In this spirit we now endeavor to build a society, rich and democratic, and thus to contribute to the prosperity of this beautiful country, this unjustly suffering country, but also to contribute to the efforts of all the progressive people of our age that they make for a better and happier world.

***

Vreme, septembar 1999.
Deset godina Slobodana Milo�evica u deset slika:

Gazimestan 1989 - mesto gde su najavljene bitke

Za zvanicno "krunisanje" "vode svih Srba" izabran je jedan istorijski datum - proslava 600-godi�njice Kosovske bitke. Sa pozornice visoke 18 metara Milo�evic je predstavio urbi et orbi i sebe i "preporodenu, jedinstvenu, jaku i dostojanstvenu" Srbiju

Slobodan Milo�evic je odmah posle Osme sednice postao neprikosnoveni lider Srbije: na zidovima mnogih kancelarija zamenio je Tita, �oferi su lepili njegove slike na "�ofer�ajbnu", mesari ukra�avali izloge sa kobasicama i slaninom. Jedan ženski list proglasio je Milo�evica "mu�karcem godine". Mitinzi, takozvano dogadanje naroda, tutnjali su Jugoslavijom: u takozvanoj antibirokratskoj revoluciji kojom je ru�ena vlast u pokrajinama kori�tena su, kako je to obecao Milo�evic, "sva sredstva, i institucionalna i vaninstitucionalna". U mitinzima su neki videli raspamecivanje i srljanje u propast srpskog naroda, a neki "otmenost i dostojanstvo" (akademik Dejan Medakovic). Hit-parola te 1989. bila je "Slobo, Slobodo!".

Za zvanicno "krunisanje" "vode svih Srba" izabran je jedan istorijski datum - proslava 600-godi�njice Kosovske bitke.

Na Vidovdan, 28. juna 1989, Gazimestan je bio sjajna, jedinstvena pozornica kao iz nekog Sesil B. de Milovog spektakla: prema zvanicnim izve�tajima oko 2.000.000 ljudi (Rojters je procenio 600.000), zastave, litije, ikone, kandila, transparenti... Pored puteva koji su vodili na Gazimestan postavljeni stolovi, devojke u narodnim no�njama. Kneževu trpezu osmislio Milic od Macve. Na njoj je pecenje, kao identitet proslave, bilo glavna dakonija. U Gracanici je održana sveta liturgija kojoj su prisustvovali svi arhijereji SPC-a. Mo�ti Kneza Lazara koje su do tada putovale "srpskim zemljama" iz Gracanice su prenete u crkvu Svetog Nikole u Pri�tini, gde su posle desetodnevnog boravka krenule ka zadužbini Kneza Lazara, manastiru Ravanici. Samo u Gracanici mo�tima se poklonilo oko 500.000 ljudi. Održan je parastos kosovskim junacima u crkvi Samodreži. Zasadeno je 600 topola.

Slobodan Milo�evic se helikopterom spustio na Kosovo polje. A onda, zvuci Betovenovog Svecanog posmrtnog mar�a, hor stotinu sve�tenika, državna himna.

Sa pozornice visoke 18 metara Milo�evic je predstavio urbi et orbi i sebe i "preporodenu, jedinsvenu, jaku i dostojanstvenu" Srbiju:

"Sticajem dru�tvenih okolnosti, ovaj veliki jubilej Kosovske bitke dogodio se u godini u kojoj je Srbija, posle mnogo decenija, povratila svoj državni, nacionalni i duhovni integritet. Nije nam, prema tome, danas te�ko da odgovorimo na ono staro pitanje: sa cim cemo pred Milo�a."

Milo�evic je naglasio da "igrom istorije i života izgleda kao da je Srbija ba� ove 1989. povratila svoju državu i svoje dostojanstvo..." Rekao je i da je danas te�ko reci �ta je u Kosovskoj bici istina, a �ta legenda. "Ono �to je izvesno, kroz sve ove vekove koji su iza nas, je da nas je na Kosovu pre 600 godina zadesila nesloga", naglasio je Milo�evic iznoseci tezu da je bitka izgubljena zbog tragicne nesloge u vrhu srpske države.

Predsednik Srbije porucuje u ovom, pokazalo se, istorijskom govoru, da su se tek sada, posle punih �est stotina godina, srpskom narodu otvorile oci i da su tek sada, pod ovim rukovodstvom, ispravljene nepravde koje su u pro�losti nanesene srpskom narodu. Ovo je bio prvi od akcenata govora koji su pozdravljeni dugim aplauzom. Drugi je usledio posle Milo�evice tvrdnje da Srbi nisu osvajali i da nisu ekploatisali druge, a treci, najgromoglasniji, propratio je Milo�evicev poklic: "�est vekova kasnije, danas, opet smo u bitkama. One nisu oružane, mada i takve jo� nisu iskljucene."

U slovu patrijarha Germana preovladavala je druga intonacija; on je, izmedu ostalog, rekao: "Imamo se za �ta kajati i �ta kod sebe ispravljati."

Odnosi medu republickim vrhu�kama su vrlo zategnuti. Atmosferu Gazimestana oslikao je u nekoliko recenica Borisav Jovic u "Poslednjim danima SFRJ":

"Drnov�ek me obave�tava da ce ici na Kosovo 28. o.m. Ici ce, kaže on, i Janez Stanovnik. Jedino se pribojava da Slobodan u svom govoru ne povredi Sloveniju, da ih dovede u neugodan položaj. Kažem mu da može biti siguran u korektnost, nismo mi nekulturni kako nas oni zami�ljaju, da ih pozovemo u goste pa da im psujemo majku. Ako cemo se raspravljati, to cemo uciniti u drugoj, a ne ovoj, svecanoj prilici."

Na Gazimestanu je bio kompletan tada�nji politicki vrh zemlje: Slobodan Milo�evic, Borisav Jovic, Janez Drnov�ek, Milan Pancevski, Ante Markovic, Ivo Latin, Obrad Piljak, Branko Kostic, Janez Stanovnik, Veljko Kadijevic. Odsutan: dr Stipe �uvar, clan Predsedni�tva SFRJ iz Hrvatske.

Iako su novine zabeležile da je proslavi na Gazimestanu, pored nekoliko stotina iseljenika sa svih kontinenata, prisustvovalo oko 50 diplomatskih predstavnika, precutale su da su ambasadori zapadnih zemalja odbili da prisustvuju; mnogi su proslavu videli kao manifestaciju pregrejanog srpskog nacionalizma. Zbog nedolaska najže�ce je kažnjen americki ambasador Voren Cimerman: Milo�evic je devet meseci odbijao da ga primi u zvanicnu audijenciju.

Ikonografija slavlja je protekla u znaku slika Slobodana Milo�evica i pesama i parola: Slobodane, mili brate... Slobo Srbine, Srbija uz tebe... Od kad nesta Karadorde, mi nemasmo boljeg vode... Srpska se truba sa Kosova cuje.... Ko to kaže, ko to laže Srbija je mala...

Srpsko rukovodstvo je pre proslave najvi�e brinulo o bezbednosti:

"Radmilo nije zadovoljan. Služba na Kosovu slabo radi, sporo reaguje, a nije siguran ni da je jo� svuda pouzdana. Žali se da prislu�kuju razgovore u hotelskim sobama gde nas (i Njega!) sme�taju kad idemo tamo. Jo� se nije uspelo dobaviti dovoljno informacija, mada su na tragu za neke za koje se veruje da su kolovode kontrarevolucije. Služba nije uspela da pohvata odmetnike, nije otkrila grupe slicnih koji vrlo verovatno postoje u nekoliko gradova Kosova itd. Za Azema Vlasija, kaže Radmilo, postupak se vodi normalno. Ima sasvim dovoljno dokaza da dobije 5-10 godina robije. Dosta te�koca imamo sa saveznim SUP-om. Pera Gracanin mnogo mekan covek za taj posao. Malo-malo pa zove Radmila i kaže: ' Pustite tog Vlasija ako niste ni�ta na�li', 'da pustimo ove iz izolacije', 'da ukinemo vanredne mere...' Navodno, Pera se žali da to od njega zahteva Ante Markovic." (Borisav Jovic, "Poslednji dani SFRJ").

Radmilo je, naravno, Radmilo Bogdanovic, ministar srpske policije.

Albanaca nije bilo na proslavi - bojkotovali su slavlje. Jovic zapisuje telegrafski 29. juna: "Na Gazimestanu je sve proteklo velicanstveno. Bez incidenata. Ocigledno je da su se separatisti odlucili za prividan mir i red, verujuci da je to uslov da ukinemo vanredne mere."

"Politika" je proslavi posvetila osam strana, a "Politika ekspres", koju su tada ironicno zvali i "Slobodanka", opet je sve nadma�ila: o dogadaju je izvestila na 11 strana!

U Jugoslaviji, ali i u svetu, mnogi su se duboko zamislili i zabrinuli nad recenicom da je Srbija ponovo pred bitkama: "One nisu oružane, mada ni takve jo� nisu iskljucene."

***

Ne napadaju Srbiju zbog Miloševića, nego napadaju Miloševića zbog Srbije
02. oktobar 2000. godine

Poštovani građani,

Pred drugi krug izbora želim da vas na ovaj način upoznam sa svojim viđenjem izbornih i političkih prilika u našoj zemlji, posebno u Srbiji.
Kao što i sami znate punu deceniju traju napori da se celo Balkansko poluostrvo stavi pod kontrolu nekih zapadnih sila. Veliki deo tog posla je obavljen uspostavljanjem marionetskih vlada u nekim zemljama, pretvaranjem tih zemalja u zemlje ograničenog suvereniteta ili lišene svakog suvereniteta.

Zbog našeg otpora takvoj sudbini za našu zemlju, mi smo bili izloženi svim pritiscima kojima u savremenom svetu ljudi mogu biti izloženi. Broj i intenzitet tih pritisaka umnožavao se kako je vreme prolazilo. Svoje iskustvo u drugoj polovini dvadesetog veka koje velike sile imaju u rušenju vlada, izazivanju nemira, podsticanju građanskih ratova, kompromitovanju i likvidiranju boraca za nacionalnu slobodu, dovođenja država i naroda na rub siromaštva - sve je to primenjeno na našu zemlju i naš narod.

Događaji koji su organizovani za naše izbore su, takođe, deo te organizovane hajke na zemlju i narod, zato što su naša zemlja i narod barijera uspostavljanju potpune dominacije na Balkanskom poluostrvu.
U našoj javnosti je već dugo prisutna grupacija koja, pod imenom opozicione političke partije demokratske orijentacije, zastupa interese vlada koje su nosioci pritisaka na Jugoslaviju, a posebno na Srbiju. Ta grupacija se na ovim izborima pojavila kao Demokratska opozicija Srbije.

Njen stvarni šef nije njihov kandidat za predsednika države. Njen dugogodišnji šef je predsednik Demokratske stranke i saradnik vojne alijanse koja je ratovala protiv naše zemlje. On svoju saradnju sa tom alijansom nije mogao ni da sakrije. Uostalom, čitavoj našoj javnosti je poznat njegov apel NATO-u da se Srbija bombarduje onoliko nedelja koliko je neophodno da bi se njen otpor slomio. Na čelu tako organizovane grupacije na ovim izborima nalazi se, dakle, zastupnik vojske i vlada koje su nedavno ratovale protiv Jugoslavije.

Zastupajući te interese, iz ove grupacije su našoj javnosti poslate poruke - da će sa njima na čelu Jugoslavija biti izvan svake opasnosti od rata i nasilja, da će doći do ekonomskog prosperiteta, vidno i brzo ostvarenog višeg standarda, takozvanog povratka Jugoslavije u međunarodne institucije, i tako dalje.

Poštovani građani,

Moja je dužnost da vas javno i na vreme upozorim da su ta obećanja lažna. I da stvari stoje obratno, jer upravo naša politika garantuje mir - a njihova samo trajne sukobe i nasilje. A evo zašto.

Uspostavljanjem vlasti koju podržava, odnosno koju instalira zajednica zemalja okupljenih u NATO alijansi, Jugoslavija bi neizbežno postala zemlja čija bi se teritorija brzo rasparčala. To nisu samo namere NATO, to su i predizborna obećanja Demokratske opozicije Srbije. Od njihovih predstavnika smo čuli da će Sandžak dobiti autonomiju za koju se član njihove koalicije Sulejman Ugljanin, vođa separatističke muslimanske organizacije, zalaže već deset godina i koja faktički definitivno izdvaja Sandžak iz Srbije. Njihova su obećanja takođe vezana za davanje autonomije Vojvodini koja je takva da je ne samo izdvaja iz Srbije i Jugoslavije, već je, po svemu, čini sastavnim delom susedne Mađarske. Na sličan način bi se odvojila od Srbije i druga područja, naročito neka njena rubna područja. Njihovo pripajanje susednim državama odavno je vruća tema tih država, a koje stalno podstiču pripadnike manjina tih država u Jugoslaviji da daju svoj doprinos prisajedinjenju delova naše zemlje susednim državama.

U sklopu te politike za rasparčavanje Jugoslavije Kosovo bi bila prva žrtva. Njegov sadašnji status bi se proglasio za legalan i definitivan. To je prvi deo Srbije sa kojim bi se ona morala da oprosti, ne izražavajući, pri tom, čak ni nadu da će joj taj deo njene zemlje jednom moći da bude vraćen.

Teritorija koja bi preostala da nosi ime Srbije bila bi okupirana od strane međunarodnih, američkih ili nekih trećih vojnih snaga koje bi tu teritoriju tretirale kao vojni poligon i kao vlasništvo kojim se raspolaže u skladu sa interesima sile čija se vojska na njoj nalazi.

Sliku tog raspolaganja i posledice toga raspolaganja, gledali smo već decenijama, a naročito, u ovoj deceniji u mnogim zemljama širom sveta, nažalost poslednjih godina i u Evropi, na primer na Kosovu, Republici Srpskoj, Makedoniji, u našem neposrednom okruženju. Srpski narod bi snašla sudbina Kurda, sa perspektivom da budu istrebljeni brže jer ih je manje od Kurda i jer bi im kretanje bilo ograničeno na manji prostor nego što je onaj na kome se Kurdi već decenijama nalaze.
Što se Crne Gore tiče njena sudbina bi bila prepuštena mafiji čija bi pravila igre građani trebalo dobro da znaju. Svaka nedisciplina, a pogotovo svako protivljenje interesima mafije stavlja vas na listu za odstrel koja isključuje pravo na svako pomilovanje.

Dao sam ovaj prikaz o sudbini Jugoslavije u slučaju da se prihvati izbor NATO-a za našu zemlju, sa ciljem da upozorim i na to da bi u tom slučaju osim gubitka zemlje i poniženja njenih građana, svi živeli pod neprekidnim nasiljem.
Novi vlasnici državne teritorije nekadašnje Jugoslavije kao i okupatori preostale srpske teritorije vršili bi, po prirodi stvari, teror nad stanovništvom, čiju su teritoriju okupirali. Sam srpski narod bi istovremeno vodio neprekidnu borbu za ponovo uspostavljanje srpske države i za svoje ponovno okupljanje u njoj. Oni ne žele mir i blagostanje na Balkanu, oni žele da ovo bude zona stalnih sukoba i ratova koji bi im pružili alibi za trajno prisustvo.

Marionetska vlast, dakle, garantuje nasilje, mogući dugogodišnji rat, sve samo ne mir. A samo naša sopstvena vlast garantuje mir.
Zatim, sve zemlje koje su se našle u statusu ograničenog suvereniteta, sa vladama pod uticajem stranih sila, vrtoglavom su brzinom postajale siromašne. I to na način koji isključuje nadu u pravednije i humanije socijalne odnose. Velika podela na većinu siromašnih i manjinu bogatih - to je slika Istočne Evrope već nekoliko godina i nju svi možemo da vidimo. Ta slika ne bi mimoišla ni nas. I mi bismo, pod komandom i kontrolom vlasnika naše zemlje, brzo stekli ogromnu većinu veoma siromašnih čija je perspektiva da iz tog siromaštva izađu veoma, veoma neizvesna i daleka. Manjina bogatih bila bi sastavljena od švercerske elite, kojoj bi bilo dopušteno da bude bogata samo pod uslovom da bude u svakom pogledu lojalna komandi koja odlučuje o sudbini njihove zemlje.

Javna i društvena svojina bi se brzo transformisale u privatnu, ali vlasnici te svojine, iz dosadašnjeg iskustva naših suseda, bi po pravilu bili stranci.
Mali izuzeci bi bili isključivo oni koji bi pravo na vlasništvo kupovali lojalnošću i pokornošću koja ih izmešta iz sfere elementarnog, i nacionalnog i ljudskog, dostojanstva. Najveća nacionalna dobra u tim prilikama postaju vlasništvo stranaca, a oni koji su njima do sada upravljali, činili bi to, u ovim izmenjenim prilikama, kao službenici stranih firmi u sopstvenoj državi.

Uz nacionalno poniženje, rasturanje države i socijalnu bedu nužno bi moralo da dođe do mnogih oblika socijalne patologije, među kojima bi kriminal bio prvi. To nije puka pretpostavka već iskustvo svih zemalja koje su prošle taj put koji mi izbegavamo po svaku cenu. Prestonice evropskog kriminala već skoro decenijama nisu na Zapadu, kao što je nekada bilo, već na istoku Evrope. Našem narodu i ovaj sadašnji kriminal teško pada jer smo dugo, od Drugog svetskog rata do 90-ih godina, živeli u društvu koje za kriminal tako reći nije znalo. A neki veći kriminal koji se ne može izbeći u društvu koje bismo postali, gubljenjem suvereniteta i velikog dela teritorije, taj veći kriminal bio bi za naš mali i na kriminal nenaviknut narod, opasan kao što je za društvo i njegove građane opasan rat.

Jedan od bitnih zadataka marionetske vlasti u svakoj zemlji, pa i u našoj, ako bismo je imali, jeste gubljenje identiteta. Zemlje kojima se komanduje spolja, relativno se brzo rastaju sa svojom istorijom, sa svojom prošlošću, sa svojom tradicijom, sa svojim nacionalnim simbolima, sa svojim navikama, često i sa sopstvenim književnim jezikom. Nevidljiva na prvi pogled, ali veoma efikasna i nemilosrdna, selekcija nacionalnog identiteta, svela bi ga na nešto nacionalnih jela, poneku pesmu i kolo, imena nacionalnih heroja nadenuta prehrambenim proizvodima i kozmetičkim sredstvima.

Jedna od zaista nesumnjivih posledica zaposedanja teritorije neke zemlje od strane velikih sila u dvadesetom veku je poništavanje identiteta naroda koji u toj zemlji živi. Iz iskustva drugih zemalja vidi se da narod jedva da je u stanju da prati brzinu kojom počinje da upotrebljava tuđi jezik kao svoj, da se identifikuje sa tuđim istorijskim ličnostima zaboravljajući svoje, da poznaje bolje književnost svog okupatora od svoje književnosti, da glorifikuje tuđu istoriju često se rugajući svojoj, da liči na druge umesto na sebe... Gubljenje nacionalnog identiteta je najveći poraz jedne nacije, a to se ne može izbeći u savremenom obliku kolonizacije. Osim toga, taj novi oblik kolonizacije isključuje, već po svojoj prirodi, svaki uslov za izražavanje mišljenja, ispoljavanje volje, a pogotovo isključuje mogućnost za stvaralaštvo bilo koje vrste. Neslobodne zemlje ukidaju pravo građana koji u njima žive da slobodno izraze svoje mišljenje, jer bi se to mišljenje, pre svega, sukobilo sa neslobodom. Otuda je tortura nad mišljenjem najdosledniji i najneophodniji oblik torture u zemlji koja je izgubila slobodu. A o ispoljavanju volje, razume se, tek o tome nema ni govora. Manifestovanje volje je dopušteno samo u vidu farse, ispoljavaju ga samo skutonoše stranih gazda. A njihova simulacija slobodne volje služi kao pokriće okupatoru da je uspostavio demokratiju u čije ime je i zaposeo teritoriju tuđe zemlje. Naročito želim da naglasim, zbog mladih ljudi, intelektualaca, naučnih radnika, da su zemlje lišene suvereniteta po pravilu lišene i prava na stvaralaštvo, a naročito na stvaralaštvo u oblasti nauke. Veliki centri, velike moći, finansiraju naučno stvaralaštvo, kontrolišu domašaje i odlučuju o primeni njegovih rezultata. Zavisne države, ukoliko imaju naučne laboratorije i naučne institute nemaju ih kao samostalne subjekte, već kao ispostave centrale koja im kontroliše sve, a naročito domašaje u stvaralačkom mišljenju i radu. Ti domašaji se moraju kretati u granicama koje u okupiranu zemlju i okupirani narod neće uneti seme pobune ili emancipacije.

U ovom trenutku, pred drugi krug izbora, zbog sumnje Demokratske opozicije Srbije da može da ostvari rezultat koji im je potreban, pripadnici vrha DOS-a, novcem unesenim u zemlju potkupljuju, ucenjuju i zastrašuju građane i organizuju štrajkove, nemire i nasilje, ne bi li zaustavili proizvodnju, svaki rad i svaku aktivnost. Sve, razume se, sa ciljem da u Srbiji stane život i sa obrazloženjem da taj život može ponovo da počne i da se odvija uspešno i dobro, kada počnu da ga organizuju oni koji ovde zastupaju okupatorske namere, planove i interese. Naša je zemlja suverena država, ima svoje zakone, svoj Ustav, svoje institucije.
Srbija je dužna a i zaslužila je da se odbrani od invazije koja joj je pripremljena kroz razne oblike subverzije.
A građani su dužni da znaju da učešćem u subverziji kojoj je cilj spoljna dominacija nad njihovom zemljom, odnosno okupacija njihove zemlje, snose istorijsku odgovornost za ukidanje prava svojoj zemlji da postoji, ali snose odgovornost i za gubljenje kontrole nad sopstvenim životom.
Prepuštajući svoju zemlju drugima, tuđoj volji, prepuštaju isto tako tuđoj volji i sopstveni život i život svoje dece. I mnoge druge ljude.

Smatrao sam kao svoju dužnost da upozorim građane naše zemlje na posledice aktivnosti koje finansiraju i podržavaju vlade zemalja NATO alijanse. Građani mogu da mi veruju i ne moraju da mi veruju. Moja je želja da se u moja upozorenja ne uvere kasno, da se ne uvere tek onda kada bude teško da se isprave greške koje su građani u svojoj naivnosti, površnosti ili zabludi sami učinili. Pa će se te greške teško otklanjati, a neke možda neće moći nikada da se otklone.

Moj motiv da izrazim svoje mišljenje na ovaj način nije uopšte lične prirode. Dva puta sam biran za predsednika Srbije i jednom za predsednika Jugoslavije. Valjda bi svakome posle ovih deset godina trebalo da bude jasno da oni ne napadaju Srbiju zbog Miloševića, nego napadaju Miloševića zbog Srbije. Moja savest je u tom pogledu savršeno mirna. Moja savest, međutim, ne bi bila ni najmanje mirna ako svom narodu ne bih, posle svih ovih godina na njegovom čelu, rekao šta mislim o njegovoj sudbini ako bi mu tu sudbinu nametnuo neko drugi, makar i tako što bi narodu objašnjavao kako je takvu sudbinu izabrao sam.

Ta zabluda da bira sam ono što za njega bira neko drugi najopasnija je zabluda i glavni je razlog moje odluke da se javno obratim građanima Jugoslavije.

Hvala.

***